نشانی از جوانیم نمانده

نشانی از جوانیم نمانده…
اگر زمانی مرگ ، این دوست دیرینه و همراه مرا در آغوش کشید ، بر من نگریید که به هرچه خواسته ام رسیده ام…
مفهوم دنیا تنهایی بود که یافتمش…
عشق در بی نهایت معنی میگرفت پس جسم محدود و فانی سدّی بود که
باید از آن می گذشتم…
بهای این دو مفهوم را با جوانیم پرداخته ام و اکنون با شن ، سنگ و دریا هم خانه ام…
سراغم را از آنهایی بگیرید که در دنیا خلاصه نمی شوند…
دیگر باید
بروم…

دریا مرا می خواند…

راستی فراموش نکنید ، وعده ی دیدارمان ساحل دریای وجود و عدم…
جاده ی جوانی را که طی کردی به دو راهی خواهی رسید
به قلبت که گوش کنی راست و چپش را خواهی فهمید…
…نترس…بیا…

برای سفر عاشقانه کجارو انتخاب می کنی؟

فاصله فقط به اندازه ی جوانیست…

************************************

پی نوشت:

اینقدر خودت رو “نگیر” …
اینقدر با “تکبر” و “غرور” با آدم حرف نزن …
وقتی کسی به تو ابراز “علاقه” کرد …
فکر نکن که “فوق العاده ای” !
شاید اون “کم توقعه” !