هر آنچه نداریم برایمان آرزوست….

دوست میداریم هر آنچه نیستیم و عشق میورزیم به هر آنچه نداریم…..

رانندۀ تاکسی در حالیکه ته موندۀ سیگارشو به بیرون پرت میکنه با آه و نالۀ غلیظی که غرغر درونش رو کاملا مشخص میکنه میگه: ای بابا اینم شد حقوق؟ اگه از اول به جای درس خوندن و معلم شدن یه دکۀ فسقلی توی بازار ردیف کرده بودم الان حال و روزم این نبود، برای دوزار راه میوفتم توی خیابونای شلوغ و آخرش هم هیچی (معلوم بود قسمت مالی زندگی ایشون میلنگه).

خانم مسافر پشت سری ضمن تنظیم صورتش توی آینۀ جلو، وسط حرف آقای راننده میپره و میگه: اینطوری که شما فکر میکنید هم نیست، شوهر من و همۀ کس و کارش از اول بازاری بودند و پولدار، ولی من یکی که اصلا از این مدل زندگی راضی نیستم، از بس درگیری داره (ضمن حرف زدن دخترش رو میچسبونه به پشتی صندلی تا با یه ترمز به جلو پرت نشه و جاش امن تر باشه و معلومه که سعی میکنه بقیۀ حرفشو ادامه نده)، خلاصه که خدا رو شکر کنید.

رادیو با صدای بلند آگهی های تبلیغاتی پخش میکنه و زیر صدای این بحث خسته کننده میشه تا دختر بچه با آهنگهاش همراهی کنه و توی مسیر مدرسه خودش رو سرگرم کنه.

برای سفر عاشقانه کجارو انتخاب می کنی؟

خانم مسافر با قیافۀ درهم ادامه میده: درس یه چیز دیگه است، فهم و شعور حرف اول رو میزنه، پول رو میشه راحت به دست آورد، ولی ادب و نزاکت خیر، (معلوم بود ایشون هم این قسمت زندگیش میلنگه).

آقای راننده سری تکون میده، پوزخندی میزنه و دنبالۀ بحث رو میگیره: ولی الان فهم و شعور و هر چیز دیگه ای که بخوای داره توی این مملکت خرید و فروش میشه، هر کی پول داره انگار همه چی داره و نباید غصه ای داشته باشه، این همه درس خوندن و وقت تلف کردن نداره. شما چرا ناراضی هستی؟

رادیو با صدای اعصاب خردکن: پشت کنکوریها، کتابهای طبقه بندی شدۀ….

دختر بچه آمادۀ پیاده شدن میشه و با حالت شک و تردید رو به مامانش: مامان درس خوندن وقت تلف کردنه؟! خانم مسافر که ترجیح میده جواب سوال دخترش رو نده، شانس میاره و به مقصد میرسند و با خوشحالی پیاده میشه.

آقای راننده دوباره حرکت میکنه و به خودش و دنیا زیر لب غر میزنه، انگار خیلی حرصش گرفته که یکی پول داره و ناراضیه، او هم سواد داره و باز هم ناراضیه، و شاید هنوز به این نتیجه نرسیده که همیشه هر آنچه نداریم برایمان آرزوست….