آخر حکایت عشق

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست
حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست

دیگر دلم هوای سرودن نمی کند
تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست

سربسته ماند بغض گره خورده در دلم
آن گریه های عقده گشا در گلو شکست

ای داد، کس به داغ دل باغ دل نداد
ای وای، های های عزا در گلو شکست

آن روزهای خوب که دیدیم، خواب بود
خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست

“بادا” مباد گشت و “مبادا” به باد رفت
“آیا” ز یاد رفت و “چرا” در گلو شکست

برای سفر عاشقانه کجارو انتخاب می کنی؟

فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند
نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست

تا آمدم که با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا… در گلو شکست

روزی را که رفتی فراموش نخواهم کرد !

دلم ابری بود و چشمانم سخت بارانی
من با خود اندیشیدم؟
اندیشیدم که ایا کسی جز تو می تواند همسفر لحظه لحظه هایم باشد؟
افسوس که تو در فصل برگریزان برای همیشه رفتی تا من همواره بر گور خاطراتم گریه کنم
خیال نکن که خیالم خالی از یاد توست ، نه هرگز !
فقط به حرمت سنگینی غرورم است که سکوت می کنم و ان قدر بی صدا می مانم تا تو در
فصل شکفتن برای همیشه بیایی و بمانی …
(به امید آن روز)